اول و آخر یار
موضوعي كه بنده ميخواهم دراين مقاله به آن بپردازم، تجلیل از روز جهانی زن است ،
ما مفتخریم که پیرو آیینی هستیم که در سیر به سوی کمال هیچ تفاوتی بین زن و مرد وجود ندارد. زن آماده رشد و کمال است، چنان که مرد چنین است. و مرد توان سیر به سوی کمالات معنوی را دارد، چنان که زن چنین است.
هرزنی، یک مادر است و یک دختر، یک خواهر است و یک همسر. زن آفریدگار است و خالق. مظهر مهر و عطوفت، زیبائی و لطافـت است. زن، مظهرعشق است و وفا، عشقی ابدی و پایدار. زنان سمبل مقاومتند و ایستاگی، ایثار و از خودگذشتگی. زنان نیمی از جمعیت بشری اند، نیمه‌ای فداکارتر، نیمه ای جان نثارتر. آن نیمه ای که هم خود و هم نیمه دوم را خلق می کند و با شیره جان خویش، در دامن پاکش، در آغوش گرمش می پروراند. زنان، سمبل خوشبختی بشریت اند و هر انسانی زندگی خود را با لبخند مادر آغاز می کند. آنان را گرامی بداریم و ارج بگذاریم.
در جهانی که اقلیتی ناچیز، صاحبان سرمایه های کلان و مرتجعان، ستم طبقاتی و متعاقـب آن فـقـر، سیه روزی، گرسنگی و هزاران نکـبت و بدبختی دیگر را بر اکـثریت بشریت جهان تحمیل کـرده است، با بهره برداری از سنن تاریخی و فرهنگی منحط که با طبقاتی شدن جامعه انسانی به بشریت جهان تحمیل گردیده است، با اعمال تبعیض و برتری جنسی، ستم مضاعـف را نیز بر زنان روا می دارند.
امروزه آنچه بر بشریت، بویژه برنیمی ازآن، بر مادران، خواهران، همسران و دختران بشریت می‌گذرد، تراژدی هولناک و فاجعه توصیف ناپذیریست. آن فاجعه ای که فقط زنان توان تحمل آن را دارند. زنان، در جهان به اصطلاح پیشرفته، به یک نوع بدبختی گرفتارند و در جوامع عقب نگه داشته شده و یا رو به رشد، با یک نوع بدبختی دیگر مواجه اند. جهان پیشرفته سرمایه داری با سوءاستفاده از وجاهت و نجابت زنان، مقام و منزلت آنان را تا حد یک کالا، یک وسیله عیاشی و خوشگذرانی و تفـریحی تنزل داده است. ارزش و اعتبار والای زن را، لطافـت و زیبائی اش را مورد معامله قرارداده است و با دادوستد آنها، تجارت سخیف سکس را رایج کرده و آنان را به بردگانی برای کسب سودهای افسانه ای، برای انباشته ترکردن سرمایه های خود تبدیل کرده است.
در دنیای عـقب مانده و یا به بیان ساده تر، عـقـب نگه داشته شده و تاراج شده، شرایط زندگی زنان، روابط و نوع دیگاهها نسبت به آنان، از آن هم فاجعه بارتر است. جوامع سنتی و عقب نگه داشته شده، زنان را موجودی ضعیف و ناتوان می شناسد و سرنوشت آنان را در اراده و اختیار مرد قرار می دهد. زنان در چهار دیواری خانه و جامه محصورند، از همه نعمات آزادی محرومند، از هرگونه حـق وحقوق برابربا مردان ممنوعند. زندگی و موقعیت زنان در ایران اسلامی و عربستان سعودی نمونه آشکار فاجعه زن در جوامع سنتی و عقب مانده است. در ایران، زنان، عملا و قانونا، در رابطه با مسائلی همچون ادای شهادت، سهم الارث، قوانین ارتجاعی قصاص و غیره، دو زن، برابر یک مرد است. در عربستان سعودی، زنان حتی، از حق رانندگی، سینما رفتن و تماشای فیلم نیز محرومند.
نابرابری حقوق زنان در خانه و محل کار، و بطور کلی در تمام امور زندگی، حاصل و دستاورد استثمارگران، مافیای چپاول و استعمار است. ولی، علیرغم همه تبعـیضات و تضییقات بر علیه زنان، تاریخ بشری، زنان قهرمان و مبارزان افسانه ای بسیاری را بخاطر دارد. ژاندارک، جمیله بوپاشا، رزا لوکزامبورگ، کلارا زتکـین، والنتینا تروشکووا، مرضیه اسکوئی، مرضیه شفیع، مریم فیروز، مادر شایگان(فاطمه سعیدی)، اشرف دهقانی، ایراندخت ابراهیمی، رقیه دانشگری، مریم سطوت و هزاران هزار قهرمان با نام وگمنام، زینت بخش تاریخ مبارزه و کار قهرمانانه زنان است.
بزرگـترین هـنر زنان، آفریدن و پروردن و تحمـل همین مردان مرد سالار است که حقوق حقه آنان را زیر پا می گـذارند و سپس، دغلکارانه در پی چاره جوئی برمی آیند، برای زنان حد وحدود تعـیین می کـنند، امر و نهی می کـنند!
تاریخچه روز جهانی زن نیز نشان می دهد که مبارزه زنان، پایمال شدن حقوق و اختیارات آنان ماهیت و منشاء طبقاتی دارد و بدون برقراری عدالت اجتماعی، تأمین و تضمین حقوق برابر زنان، رفع تبعیض و نابرابری جنسی، ممکن و میسر نیست. این واقعیت را حیات کوتاه سوسیالیسم نیز بطور قطع و مطلق ثابت کرد. در جامعه سوسیالیستی اتحاد شوروی تمام علل و زمینه های منجر به نابرابری جنسی و مردسالاری، فحشاء و تن فروشی از بیخ و بن برافکنده شده بود. هفتاد درصد زنان دارای تحصیلات عالی بودند. در تمامی عرصه های کار و زندگی، بدون هیچ ممنوعیت و محدودیتی، دوش بدوش مردان، کار و فعالیت می کردند، به فضای کیهانی می رفتند، در همه امور علمی- تحقیقاتی شرکت داشتند و هیچ زنی حاضر نبود بخاطر تأمین هزینه زندگی خویش، تن خود را بنمایش بگذارد. هیچ زنی مجبور نبود بخاطر لقمه نانی، شخصیت و انسانیت خود را مورد معامله قرار دهد. هیچ زنی به تغذیه از راههای غیراخلاقی و هرزگی های رایج در جوامع سرمایه داری نیازی نداشت.
