هر بیماری می داند در این دیر/ دوای درد خود را بهتر از غیر
تاریخ گواە است کە بر خورد منافع ، تعصب،تبعیض، و برخوردهای ایدولوژیک و عقیدتی و نژادی و زبانی موجب جنایات ضد بشری شدە کە بە اشکال گوناگون در فرهنگ سیاسی ایران زمین و حکومتمدارن پس از دیگری نقش بە سزای در سر کوب ملیتهای غیر فارس در ایران داشتە و دارند.
وقتی نوعی از ستم واقعیت داشتە باشد اما این ستم انکار شود، نفس این انکار همراهی با اعمال این ستم است. اسعمال ادبیات برتری جویانە از این نوع در بطن رژیم های گذشتە و حال ایران بە مکرر خود را بە شکلهای مختلف نشان دادە است و ستمی کە در حق دیگر ملیتهای غیر فارس روا داشتە اند کمتر از شمشیر بە دستان عرب زمان بربری نبودە است. این در حالی است کە نهادهای مختلف سازمان ملل در طی بیش از نیم قرن اخیر از رژیمهای ایران مکررآ خواستەاند تا بە تبعیضات مختلف و از جملە تبعیض نژادی بر علیە اقوام و ملیتهای ایرانی نظیر کرد و بلوچ و ترکمن، آذری ، عرب و… پایان دهد. اما تا زمانیکە تسهیلات فرهنگ سازی و گفتمان نقد از خویش برای بازنگری جدی از این نگرش تمامیت خواهی و گرایش خود شیفتە نهادینە در ضمیر ناخودآگاە این رژیم فراهم نشود، انتظار پایان یافتن این تبعیضها و فرهنگ کوشیها امیدی عبث است. بدون یک تفاهم ملی کە در آن بە ذوب شدن تمام تبعیضهای مختلف کە دربطن این رژیم بە یک سیستم تبدیل شدە منجر نشود ،هر گونە امیدی بە بهبود شرایط ، همانند کشیدن سرمە بر چشم کور خواهد بود.
نمونە بارز این شیوە رفتاری معیوب بر خورد نا مناسب و تبعیض آمیز رژیم اسلامی ایران ، نسبت بە مردم و آیئن یاری بودیم کە در چند روز اخیر در همدان و باقی مناطق یارسان نشین وبە آتش کشیدن چند جوان یارسانی منجر شد. این رفتار کە منجر بە ورم خود بزرگ بینی شدە است بیانگر نقص ریشەای است کە در لابەلایی های مختلف فرهنگی جامعە و از جملە در میان سیاست مداران و حکومتمدارن شوونیستی فارس زبان ، عامرانە تزریق میشود و شوربختانە بخشی از این بهاە باید ما ملت کرد بپردازیم.
اما آنچە در حوادث همدان و باقی شهرهای کرد نشین یارسانی رخ داد نقش هدایت گرانە وسمت دهی روشنفکران یارسانی در آن کاملا محسوس است. این اعتراضات نە پدیدەای گذرا کە بروز واقعیت های بزرگی در کشور ما است. تنشهای ملی و مبارزات ملی ریشە در خواستهای بخش بزرگی از کشور ما دارند و تا زمانی کە ایرانی دمکراتیک (شاید واحد) با ظرفیت رفع و حل مسائل ملی کشور مبتنی بر رفع تبعیض ملی و مذهبی و قومی نشود، همچنان شاهد چنین خیزشهای مردمی خواهیم بود و هر روزە هم ابعاد بیشتری خواهند یافت. هویت یابی ملی، روندی است طبیعی و رو بە رشد کە با سر کوب نمی توان جلوی آنرا گرفت، و بر عکس، نفی این واقعیت و توسل بە زور در برابر تجلیات آن ، این روند طبیعی را حالتی انفجار گونە خواهد داد کە نتایج آن بە بهاری تبدیل خواهد شد کە در منطقە بحرانزا خاور میانە در چند سال اخیر شاهد هستیم، کە در آن زمان فرصتی برای باز نگری نخواهد ماند.
